Reisverslag #2 – Namibië, Botswana en Zuid-Afrika: Sossusvlei en de Namib-woestijn

In dit tweede reisverslag over Namibië lees je de uitgebreide verhalen van achter de schermen terwijl we door de Namib-woestijn richting het noorden reizen. We gaan naar Sesriem en Sossusvlei waar we dode valleien bekijken, in zandstormen terecht komen en wakker worden gemaakt door oryxen. Van Sossusvlei rijden we met een pitstop in Ton van der Lee’s Solitaire naar een camping bovenop een berg aan de rand van de Namib-woestijn.

In 2024 zijn we weer voor langere tijd op reis! Bijna elf weken lang reizen we door Namibië, Botswana en Zuid-Afrika, en steken we ook nog een dag de grens over naar Zimbabwe. We waren al eens in deze regio. Jaren geleden reden we met een 2WD busje vanuit Kaapstad door Zuid-Afrika, Namibië, Botswana, Zambia, Malawi en Mozambique. Omdat we met een 2WD niet alles konden doen, al hebben we toen ook al vrij veel van die auto gevraagd, haha, hebben we deze keer een 4WD met daktent om de plekken te ontdekken die we toen niet konden zien. Ook komen we terug op een paar van onze favoriete plekken zoals Sossusvlei, Etosha NP en Chobe NP. Lees nu ons tweede reisverslag van deze reis door Namibië, Botswana en Zuid-Afrika.

Lees hier ons eerste reisverslag terug: Reisverslag #1 – Namibië, Botswana en Zuid-Afrika – over het zuiden van Namibië plus Augrabies National Park en Kgalagadi Transfrontier Park in Zuid-Afrika.

* Dit artikel bevat affiliate links. Als jij iets via deze link boekt of koopt, verdienen wij hier een kleine commissie op zonder dat het jou iets kost.

Heet en droog

Het is weer eens 35 graden in de schaduw en we hebben geen bereik. Dus dachten we: het is weer tijd voor een reisverslag. Het regenseizoen is hier net voorbij. Het heeft alleen bijna niet geregend. Nou denken jullie in Nederland misschien: “nou lekker, het is hier al een half jaar teveel aan het regenen”. Echt, deze droogte is erger. Het is nu ook heter dan normaal. Landschappen zijn kaal, gras is er bijna niet meer te bekennen. Belangrijke waterreservoirs dreigen leeg te raken. In Windhoek is de noodtoestand al uitgeroepen vanwege het watertekort. Oogsten mislukken en dieren zoeken wanhopig naar water. Ook migratiepatronen van dieren veranderen: zo zijn flamingo’s al vier jaar niet van de Namibische kust naar hun broedplaatsen gemigreerd en hebben dus geen eieren gelegd omdat daar niet genoeg zoet water is.

Klagen over de hitte willen we ook niet. Want toen we vorig jaar in Kaapstad en op de Garden Route in Zuid-Afrika waren was het daar onverwacht juist veel kouder, natter en stormachtig. En op vrieskou in de tent zitten we ook weer niet te wachten. Ja, vrieskou, dat kan hier ’s nachts echt.

Ons vorige reisverslag eindigde in de Namibrand. We zijn onderweg naar Sossusvlei. De bergen en de rode woestijn onderweg zijn al prachtig. Hier en daar is ver van de weg een lodge te zien. We krijgen een “Afrikaanse massage” zoals ze dat hier noemen. Ik noem het meer een brain shake. De weg is echt een wasbord.

Sesriem Canyon

We komen redelijk op tijd aan in Sesriem, de uitvalsbasis om Sossusvlei te bezoeken. Op zoek naar een kampeerplek waar onze daktent ook echt onder de boom past vinden we een plekje aan de rand van de Sesriem NWR campsite. Het is heet dus we gaan eerst even lunchen in het restaurant. De schaduw is goed, de cola is koud. Het is 36 graden. Het restaurant is druk, iedereen schuilt voor de zon. Er is gratis wifi, dat helpt ook.

Als de zon ietsje lager staat gaan we naar Sesriem Canyon. De vorige keer dat we hier waren konden we de canyon niet in omdat die volstond met water. Ja, echt! Het huidige personeel heeft dat nog nooit meegemaakt. Vijftien jaar geleden konden we niet op tijd in Sossusvlei komen omdat de rivier te hoog stond om met ons 2WD-busje te doorkruisen. We hebben toen een nachtje gewildkampeerd voor de rivier.

Nu parkeren we bij Sesriem Canyon naast een gigantische toeristenbus. Daar waren er toen ook een stuk minder van. Een grindpaadje naar beneden brengt ons in de canyon. De eerste bus mensen komt alweer terug naar boven. Dus lopen we vrolijk rechtdoor dieper de canyon in. Mooi, we zijn helemaal alleen. We vinden er niet veel aan. En besluiten na een half uur terug te gaan. Dan komen we er achter dat we dus LINKSAF hadden gemoeten toen we beneden aan kwamen. Hahaha. Een bordje was best leuk geweest. Dus nu lopen we door het mooie stuk van de canyon! Als de volgende bus mensen eraan komt, draaien we om en klauteren de kloof uit.

Slaapplek:  Sesriem NWR campsite – 3 nachten

Sossusvlei en Deadvlei

Een voordeel van slapen in het nationaal park, ook al is de NWR campsite zwaar overpriced (de douches en WC’s zijn echt mêh), is dat je een uur voor alle anderen het park al in mag. Dat is dus een uur voor zonsopkomst. Ja, dat is dus echt heel vroeg. Het is dan nog donker en 17 graden. Best koud.

Maar zo vroeg opstaan is zeker de moeite waard om de bussen voor te kunnen zijn. En om duinen op te klimmen voordat het 35 graden is. Het is nog 60 kilometer door de duinenvallei naar het eind. Vorige keer gingen we naar Sossusvlei’s Big Mama duinen. Deze keer kiezen we voor Dead Vlei en Big Daddy, de hoogste duin hier. Je kan hier naartoe selfdriven met een 4WD. Maar het is echt heel diep zand, met diepe kuilen en veel verschillende sporen. Heel fijn die 4WD-shuttles voor het laatste stuk! Op de terugweg zien we ook meerdere toeristen vaststaan met hun auto.

Het wandelingetje van 20-25 minuten vanaf de shuttle-parkeerplaats naar Dead Vlei door het zand is goed te doen. Als we aankomen bij Dead Vlei, lopen we achter een meisje aan met een rode satijnen jurk aan. In de vallei zijn al hele trouwfoto-shoots gaande. We zoeken onze eigen boom uit om foto’s bij te maken. En hebben ook lol met ons eigen statief, haha. We kijken hoe andere mensen Big Daddy Dune opzwoegen en zoeken een schaars plekje met schaduw in een verborgen valleitje waar bijna niemand komt.

Het landschap hier is gewoon nog steeds prachtig.

Zandstorm en oryxen

Rond een uur of 11 begint het steeds harder te waaien. En besluiten we langzaam weer terug te gaan. Bij onze auto aan gekomen is het een echte zandstorm geworden. Terug op de camping lunchen we dan toch maar weer in het restaurant, want in een zandstorm naast je auto zitten is ook zo wat.

Meer dan één nacht

Mensen die ’s middags pas aankomen lijken allemaal wat te balen van de zandstorm (want je kan vrij weinig zien ook). De meeste mensen komen maar één nacht en doen dan zonsondergang en zonsopkomst (wij zijn niet zo snel en zijn twee nachten hier). De volgende dag is bij zonsopkomst de lucht bewolkt. Geen zonsopkomst dus…

Wij slapen wat onrustig, want onze campingplek is eigenlijk het persoonlijk territorium van een oryx. Hij is nogal gek op de peulen die uit deze enorme acaciaboom komen vallen en staat dan ook rustig onder de boom op drie meter afstand terwijl wij proberen te koken.

Je raakt redelijk gewend aan allerlei dieren op de campings. Er komt ook nog een jakhals langs als we net klaar zijn met eten. Op een gegeven moment ga je maar gewoon door met je eigen ding. Maar eigenlijk is zo’n oryx best groot zo dichtbij. Met heel lange spieshorens. En heel starende ogen. Jeroen kan niet slapen van de ronddrentelende gemsbok die ’s nachts wel heel hard peulen kauwt en aan takken trekt.

Inbraakalarm

Het helpt ook niet dat onze auto een inbraakalarm blijkt te hebben dat afgaat als er vliegjes rondvliegen in de auto. Dat weten wij natuurlijk niet. Dus als we proberen vroeg naar bed te gaan voor de zonsopkomst de volgende dag, gaat meerdere keren het alarm af. In het donker klauteren we tot drie keer toe de daktent uit en lezen dan maar wanhopig de vuistdikke handleiding van de Toyota Hilux. Er blijkt dus een knopje te zijn dat lijkt op een wifi-logo dat beweegdetectie betekent. En dat gaat dus ook af bij vliegjes. Heel handig… Gelukkig is er ook een uitknop. Het blijkt een thema te zijn. Op vrijwel elke camping in Namibië gaat er wel een autoalarm af, het liefst natuurlijk als iedereen net op bed ligt.

Dune 40 of Dune 45?

Onze laatste ochtend pakken we de daktent weer in en gaan nog een laatste keer het park in. Ons ticket is 48 uur geldig. Deze keer rijden we eerst naar Dune 45. Daar aangekomen is het nogal druk, want er is blijkbaar een rally gaande door Zuidelijk Afrika, met ook veel Nederlanders en Belgen.

Dune 40

Vast leuk voor hen, maar een beetje jammer voor de andere mensen, want ze nemen de hele boel over. Nadat we om de mensen heen een paar van de foto’s hebben gemaakt die we wilden maken, gaan we snel door naar Dune 40 waar maar één andere auto is. En eigenlijk vinden we deze duin ook nog eens veel mooier. Met een mooie kromming en zonder het platgetreden pad omhoog van alle voetstappen. Wat een fantastische plek is dit toch.

Na een laatste blik op de duinen rijden we weer verder naar onze volgende bestemming.

Solitaire: niet de appeltaart

Maar niet voordat we op een legendarische plek een tussenstop maken: Solitaire. Solitaire is een gehucht, roadhouse, restaurant, shop, camping en garage in één. Tegenwoordig denken mensen dat Solitaire alleen beroemd is om zijn appeltaart. Maar niets is minder waar. Solitaire is op de kaart gezet door Ton van der Lee, een Nederlandse schrijver en filmmaker uit Amsterdam die hier een tijd heeft gewoond. Hij schreef daarover een fantastisch boek: Solitaire.

Het boek is tegenwoordig moeilijk te krijgen in Nederland, maar hier liggen er stapels Engelse vertalingen op de toonbank. Het grappige is, het is eigenlijk helemaal geen vrolijk verhaal. Toch heeft het de eigenaren van deze plek geen windeieren gelegd. Waar er eerst alleen een benzinepomp met een winkel was, is Solitaire uitgegroeid tot serieus roadhouse met een lodge, een camping, twee restaurants waarvan er één een bakkerij heeft, een grote parkeerplaats waar tourbussen stoppen; en ze hebben tegenwoordig ook een ‘activity center’.

In twee decennia is deze plek onherkenbaar veranderd. En sinds Moose, het icoon van het oude Solitaire die de appeltaarten van toen bakte – hij was het maatje van Ton van der Lee – is overleden is de appeltaart niet meer wat het is geweest. De appeltaart wordt nu met weinig liefde aan de lopende band gemaakt. Op de meeste groepsrondreizen is Solitaire nu een verplichte stop waarbij iedereen nu een groot stuk matige appeltaart naar binnen moet werken. Ze hebben wel echt goede koffie. Het roadhouse bij Betta vonden we nu eigenlijk leuker.

Vallei van duizend heuvels (en schorpioenen)

We rijden snel door naar onze volgende stop: Namib’s Valley of a Thousand Hills. Het landschap verandert. Het zand verdwijnt langzaam en rondom zijn steeds meer bergen en rotsen. Voor de tweede keer, deze keer richting het noorden, kruisen we de Tropic of Capricorn. Een smal en stenig track brengt ons omhoog naar de lodge. We hadden misschien beter eerst bij de camping uit kunnen stappen en omhoog komen lopen. Het was wel een érg smal en rotsachtig paadje dat we nu dus twee keer moeten rijden. Op twintig meter van onze kampeerplek steekt een grote zwarte schorpioen zijn scharen en staart omhoog.

Fantastisch uitzicht

Ondanks dit welkom heeft de kampeerplek fantastisch uitzicht over die vallei met duizend heuvels, we hebben ze niet nageteld. De plekken zijn wel wat dicht op elkaar voor zo’n weids uitzicht. Gelukkig hebben we leuke buren. We ontmoeten een gezellig stel Zuid-Afrikaanse vrienden waarmee we astrofotografietips uitwisselen en in het donker samen foto’s maken. We hebben nog veel te oefenen! Dus nog veel meer tijd nodig in dit soort ‘dark sky reserves’. Als we ze ’s ochtends zien klauteren over de rotsen voor foto’s vragen we of ze nog schorpioenen hebben gezien. Met verschrikte ogen zeggen ze ‘nee’. Ook al houden ze van kamperen, het zijn ook gewoon stedelingen uit Pretoria.

Kampeerders uit Zuidelijk Afrika hebben een heel ander ritme: ze kunnen heel druk doen tot een uur of acht ’s avons, maar dan is het om 21.00 uur ook stil en ligt iedereen tot onze verbazing ook echt al lang op bed. Ook buiten de wildparken waar je vroeg op staat om dieren te zien. Maar deze mensen staan ook normaal gesproken al om een uur of 6 op, zo ongeveer als het licht wordt. Lekker rustig wel! We proberen ons aan te passen, maar het lukt vaak toch net niet om hun ritme te volgen (thuis eten we vaak pas na achten).

Slaapplek:  Namib’s Valley of a Thousand Hills Lodge campsite – 1 nacht

In ons volgende reisverslag over Damaraland lees je over onze dagen in Swakopmund voor flamingo’s, zeeleeuwen, zandduinen aan zee en het inslaan van voorraden. Vanuit Swakopmund rijden we naar de Vallei van de Maan, de inmiddels beroemde Spitzkoppe en de veel minder bekende Erongo Mountains (waar we onder het geroep van bavianen dit reisverslag schrijven).