Reisdagboek Zuidelijk Afrika: Aantekeningen #5 uit Namibië – Etosha en de Caprivi-strook

In 2009 reizen we vier maanden met een klein 2WD busje rond door Zuidelijk Afrika. Met de klok mee trekken we door Zuid-Afrika, Namibië, Botswana, Zambia, Malawi en Mozambique. Dan terug naar Zuid-Afrika, Botswana en weer Zuid-Afrika. We gaan op zoek naar meer wildleven in Etosha national park en gaan langzaam richting Botswana via de Caprivi-strook. Lees mee in onze dagboekaantekeningen van toen: reisdagboek Namibië.

Reisdagboek Namibië 23 maart 2009 – Net even tussendoor wezen lunchen bij “Forget-me-not” in Rundu, heerlijke chicken wrap en cheese-mushroom-and-green-peppers-pancakes voor we onze blogachterstand een beetje proberen weg te werken….

Outjo had een echte Backerei/internetcafe waar we ’s ochtends vroeg even nog wat broodjes haalden voor we richting Etosha gingen. Niks is wat het lijkt op deze reis en alles gaat anders dan verwacht. Bij de poort van Etosha staat op een printje van de gesloten wegen (weer de regen) ook: “There is no petrol in Etosha”. Nog denken we er niet echt bij na, ook al was de tank alweer voor een kwart leeg. We vragen of er wel benzine komt. “Yes, tomorrow….”.

We rijden het park in richting Okaukuejo, het eerste kamp, en worden verwelkomd door giraffen, we blijven stilstaan, maar dat blijkt later niet nodig geweest, want we zien vier dagen lang de hele dag wel giraffen! Na even bij de receptie langs te zijn gegaan, doen we onze eerste ‘game drive’ (beetje rondrijden in je auto in de hoop dat je beesten ziet). En we struikelen over de zebra’s! Zoveel!

Echt heel gaaf, maar blijkt, ook deze zijn overal met veel in Etosha…vooral op de weg. Dus, als we zo gaan klagen dat we eigenlijk bijna dagen ‘niks’ hebben gezien, telt dat niet voor giraffen en zebra’s. Want eigenlijk valt Etosha een beetje ‘tegen’. En hoe kan dat nou, want we zien op de derde en vierde dag (rondom Nakutomi) nog een leeuw en best wel veel olifanten?

Nou ja, vanwege de benzine dus en het toch wat onverschillige personeel op de campings. Het niveau van de voorzieningen is ook nogal wennen: vooral het gebrek aan etensvoorraad in de winkeltjes en vooral aan ijs, waardoor we aan het eind van onze dagen in Etosha eten moeten weggooien omdat het bedorven is.

Vanaf de eerste dag moeten we gaan rekenen tot waar we het nog halen met onze benzinevoorraad en hoeveel kilometers we kunnen rijden op zoek naar beestjes, niet veel dus. Eigenlijk hebben we net genoeg om van kamp naar kamp te gaan en dan buiten het park benzine te halen.

Onduidelijk is eerst waar we het dichtst bij benzine kunnen krijgen, het engels van het baliepersoneel gaat vaak niet verder dan de standaardzinnetjes die ze voor iedereen nodig hebben …. Dus als je iets wilt vragen, moet het op drie verschillende manieren en het gemiddelde is dan je antwoord.

Maar goed, we draaien de reservering van een van onze nachten in Halali om met Nakutomi, was ook best moeilijk, maar uiteindelijk wel te regelen. Maar uiteindelijk pakt dit niet heel slecht uit, want met de regen was de waterhole bij Halali een kweekvijver voor muggen geworden en de bezoekers hun voedselbron. We halen 2 km buiten de park gate bij Mokuti lodge een bijna volle tank benzine en rijden terug het park in op zoek naar meer beestjes, want tot dan toe was de oogst op zebra’s en giraffes na redelijk mager. Haha, we zijn nu al verwend geraakt!

“Mager” tussen grote haken, want jakhalzen (zo leuk, maar ook hier een ‘probleem’), badgers (dassen?), stekelvarken, loopvogels, zwijntjes, schildpadden (water en land), gestreepte mongoesjes en heel veel nieuwe vogels tellen ook mee. Jaja, J. heeft als vroeg verjaarscadeautje een vogelboek gekregen. A.: “Hij is nu heel zoet de hele dag”.

En tijdens de 2 dagen vanuit Nakutomi kunnen we ook niet meer klagen eigenlijk. Via andere mensen horen we waar de olifanten te vinden zijn en worden we onderweg gestopt door mensen die vertellen waar er een leeuw ligt. Een hand opsteken als groet is hier heel normaal, een hand uit raam hangen betekent “laten we even voor elkaar stoppen”.

De afsluiting van onze dagen in Etosha is heel fijn. We besluiten de ochtend dat we vertrekken een ‘wachtuurtje’ te houden bij een waterhole. Er komen zomaar tweemaal mannetjesolifanten langs struinen en drinken. Ook zebra’s en giraffen komen ons uitzwaaien. Uitgeput rijden we de poort uit (en tanken we opnieuw een bijna volle tank bij Mokuti) richting Tsumeb.

Helaas blijkt de aanrader uit de LP ons niet te liggen (kamers te rabbig en te duur en kamperen, tsja, dat zou voor ons weer het parkeerplaatsje zijn), dus rijden we nog 70 km door naar Grootfontein. Hier volgen we een bordje van de weg af naar iets dat niet in de LP staat en waar we hartelijk worden ontvangen: even twee nachten rust en vriendelijkheid.

Bij “Maori/Andorra”, gerund door Connie en Peter, braaien we de ene avond zebra en de andere gnoe van een hunting farm in de buurt. Voor het eerst doen we ook zelf fikkie stoken. En worden we elke dag een tijdje gezelschap gehouden door de gezellige honden van Connie & Peter. We doen een wasje en rusten uit….maar als je net denkt dat je even lucht krijgt van alle beestjes….kruipt er in het donker een pofadder voor je voeten langs…

De reiskriebels komen dan toch weer snel en de weg naar Rundu ligt voor ons. Even ten noorden van Grootfontein staat een hek. Daarachter is een andere wereld, nog steeds Namibie, maar een ander land. Daarvoor farms, weinig mensen aan de weg. Daarachter hutjes, mensen, geiten en ossen met enorme hoorns van de weg gehouden door hun hoeders. Elke zoveel kilometer borden met “90km/h”, “school”, waar dan een serie omheinde minidorpjes (compounds?) staan en men rondom de weg leeft. Kinderen zwaaien.

En in Rundu komen we aan. Voor het eerst voelt het ook echt zo. Aan de grens met Angola. We willen naar een lodge uit de LP rijden, maar de weg houdt op, verdwijnt in het water, mensen zwemmen in de rivier. Terug de heuvel op, landen we in de Ngandu lodge die bovenop de hoge rivieroever staat.

De rest van de lodges ligt onder water dat 8 meter hoger dan normaal staat. We ontmoeten Dorien en Jerome met hun auto Dusty die vastzitten in Rundu omdat ze hun motor hebben opgeblazen in Khaudom. Zij zijn uit België komen rijden via “De West-Route”, impressive. Dus als iemand nog denkt dat wat wij doen gevaarlijk is….

Vanochtend worden we wakker terwijl er een stoet 4×4-s (deze keer auto’s en geen ezels) met groene nummerborden zich naast de campingground verzamelt. Groen nummerbord = overheid&politie. “Onze” lodge (Ngandu) is de uitvalsbasis voor een bezoek van de president aan dit gebied in verband met de overstromingen. Eens kijken of we hem nog te zien krijgen.

Reisdagboek Namibië 29 maart 2009 – Na Rundu rijden we richting de Caprivistrook. Als tussenstop richting Katima overnachten we bij Nunda Safari&Lodge bij Popa Falls, een klein paradijsje, al is maar de helft van de kampeerplekken beschikbaar, omdat het grootste deel onder water staat.

Sowieso zijn er nog maar drie en een half van de zes of zeven lodges/campings open vanwege het gigantisch hoge water (sommige riverside lodges zijn niet eens bereikbaar meer, we moeten keren in het zand als we op het track naar de lodge het dichtst bij Mahango), waarvan alleen Nunda en Rainbow campings hebben. “Riverside” is opeens geen aanbeveling, maar juist een risico geworden en info over wat open is, is alleen lokaal te krijgen of per telefoon.

We zien onze eerste hippos op ons prive-‘cruisje’ dat vertrekt vanaf het ondergelopen deck van Nunda. Na twee nachten begint het water weer langzaam te dalen, als we vertekken staat het 20 cm lager, maar dat is niet zoveel op de acht meter die het te hoog staat.

Over een paar dagen rijden we al door naar Botswana!