In 2009 reizen we vier maanden met een klein 2WD busje rond door Zuidelijk Afrika. Met de klok mee trekken we door Zuid-Afrika, Namibië, Botswana, Zambia, Malawia en Mozambique terug naar Zuid-Afrika, Botswana en weer Zuid-Afrika. In Malawi staan we voor nieuwe uitdagingen. Lees mee in onze dagboekaantekeningen in ons reisdagboek Malawi van toen.
16 april 2009, Malawi-meer
Indrukken van Malawi
Zambia is een arm land, maar het was nog steeds een enorme schok om in Malawi aan te komen. Net over de grens als we uitstappen om third-party insurance te regelen (kopen), worden we meteen omringd door magere kinderen in gescheurde kleding met zweren en wonden….tsja, da’s toch erg moeilijk, zeker als blijkt dat dit iets is wat we in Malawi nog veel vaker tegenkomen.
Een ander gezicht van Malawi dat we zien doordat we zelf rijden is de politie… Gemiddeld elke 30 km op alle wegen die we in Malawi hebben gereden worden we aangehouden en wordt rijbewijs en importpermit gechecked en wordt een heel rideltje afgewerkt om te kijken of ze ergens boetes voor kunnen uitdelen… wij blijken geen “reflectorstickers” te hebben zoals gewenst.
We weten dat voor sommige reizigers Malawi een absoluut hoogtepunt is. Het land is voor ons even de verkeerde plek op het verkeerde moment. Meer transitroute dan bestemming. De armoede van de inwoners komt even heel hard binnen en we hebben een paar vervelende ervaringen. Laat je niet afschrikken door wat wij beleefden. Grote kans dat jij het anders ervaart! Het land is namelijk prachtig.
Reflector-stickers …
Een forse boete van omgerekend bijna 30 dollar en de ‘vriendelijke’ verwijzing om in het eerstvolgende stadje de reflectorstickers te kopen (80 km verderop) en in de tussentijd het officiële bonnetje te laten zien aan andere politieposten. De eerstvolgende staat al 2 km verderop aan de andere kant van het dorp Liwonde, de agent begint meteen over reflectorstickers en we laten hem meteen het bonnetje zie. Hij bestudeert het aandachtig en kijkt teleurgesteld dat iemand hem voor was.
In Balaka worden verwezen naar de markt…. daar kan je de stickers krijgen, niet bij benzinestations of de paar ‘normale’, trouwens allemaal door aziaten gerunde, ‘superettes’. Aan de rand van de markt vragen we een par keer waar we kunnen vinden wat we nodig hebben en het is wel duidelijk dat we de kraampjes niet zelf gaan vinden dus worden we vriendelijk (nee, echt deze keer!) door een jongen door de markt geleid naar het deel waar inderdaad allemaal kraampjes met autogreleateerde spullen te krijgen zijn, van oliefilters tot bouten en moeren. Eigenlijk alles wat je zou kunnen verzinnen hebben ze hier lijkt wel.
We worden al snel omringd door mensen die ons meters reflectorstickers willen verkopen, maar we willen maar een paar kleine stukjes, best lastig, maar uiteindelijk lukt het 2 rode en 2 witte.
… en gevarendriehoeken en brandblussers
We kopen meteen maar ook onze tweede gevarendriehoek (blij toe want de eerstvolgende politiepost vraagt ook echt om ze alletwee te laten zien). We denken nu rustig verder te kunnen rijden (nadat we eerst de man met zijn geit voorop zijn fiets hebben laten passeren)….maar de eerstvolgende politiepost daagt onze creativiteit weer uit…..
Deze keer zou het ook nodig zijn een brandblusser aan boord te hebben. Het is volgens ons niet verplicht, maar wat is ‘niet verplicht’, als je toch een boete krijgt als je het niet hebt. Uit wanhoop zeggen we dan maar dat we water hebben….(we hebben een hele set 5 liter kannen bij ons)… en als we deze laten zien (daar vraagt hij ook echt om!) vindt deze agent het in ieder geval voorlopig genoeg en neemt ie afscheid met de woorden “I haven’t heard that before”.
Mocht je toch alles op orde hebt, wordt om cadeautjes gevraagd (vaak cola, mag ook geld zijn…maar hier hoef je niet op in te gaan). Afkopen van boetes kan, en dat doen mensen ook, maar wij kiezen ervoor dat niet te doen.
Aan het Malawi-meer
Goed, ons beeld van Malawi is hierdoor wel gekleurd en rust aan het Malawi-meer hebben we helaas niet echt gevonden (al is het op de fotoos prachtig). We verblijven er in een bijna traditioneel dorp in een van de toeristenaccomodatie die hier wat ‘out of place’ lijken. Met onze camper-auto hebben we maar keuze uit één plek. De mensen in het dorp lijken niet echt veel te profiteren van het toerisme, al zegt men wel dat de Bilharzia met Deens/Engelse hulp in dit deel van het meer sinds vier jaar is bestreden en er een redelijk nieuwe waterpomp staat, maar eigenlijk is het bedroefend weinig.
We hadden gedacht dat vissers altijd wel genoeg te eten zouden hebben, maar ze halen eigenlijk alleen nog maar hele kleine visjes uit het meer. Dat doen ze dan onder andere met grote netten die mannen gezamenlijk op de stranden zitten te boeten. Vrouwen zitten mais te pellen en stampen het in grote vijzels. ’s Nachts branden er allemaal lichtjes in kano’s op het meer.
Diepe armoede in de heuvels
Even verderop richting de heuvels en bergen is er al helemaal weinig meer van het meer te merken en lijken mensen afhankelijk van karig opbrengende landjes op moeilijk te bewerken plekken. Voedselhulp is overal aanwezig. Op borden langs de kant van de weg die scholen aanduiden staat middenop een kom met eten en linksonder, iets kleiner, een tweetal boeken afgebeeld.
Overal zijn mensen, Malawi is dichtbevolkt en op veel plekken schreeuwen kinderen naar de auto en brengen ze hun hand met een eetbeweging naar hun mond. Maar ze hebben wel allemaal nieuwe asfaltwegen (…wat het nog bizarder maakt, omdat dit een van de landen was waar juist een schrikbeeld van de wegen was) waar de 4x4s van de hulporganisaties (met allemaal flitsende grote kantoorgebouwen in Lilongwe, ook de EU!) overheen razen. Veel ander verkeer is er ook niet, behalve tussen Blantyre en de grens met Mozambique lijkt het, waar we opeens grote, nieuwe, indrukwekkende Mozambikaans vrachtwagens tegenkomen met wie weet wat voor lading.
Praktische zaken: een gasbus vullen
Daarvoor, in Lilongwe, nog iets anders wat ons een indruk van Malawi heeft gegeven…. We wilden onze gasbus voor ons kookstel vullen en gaan op basis van (later blijkt verouderde) informatie van het de camping bij het backpacker hostel in Lilongwe op pad. Op de plek waar het zou moeten zit het niet, een druk kruispunt waar mensen overstappen tussen chapas (minibusjes of trucks met open achterbak), een benzinestation, en een hoop hangende mensen.
We rijden een weggetje in, komen terecht tussen volgeladen grote en kleine vrachtwagens, blijkbaar op de plek waar goederen worden overgeladen op en van de trein. We keren weer om, en al worden we wat raar aangekeken voelen ons geen moment onveilig. Bij het benzinestation weten ze ons enigszins de goede richting op te sturen (al is het moeilijk voor ze om de kleur van het bord van het bedrijf te beschrijven (blauw? of toch rood…in ieder geval zoiets als het busje weet één iemand), en verderop wijst iemand het prezieze straatje.
Het blijkt de naam van het bedrijf is veranderd. Door hun hek heen (mobieltje uit, wordt gevraagd voor brandgevaar) zien we een terreintje waar alle soorten en maten gasbussen worden gevuld. Al snappen we de procedures niet helemaal – waar moeten we zijn, wie moet welke bonnetjes regelen, waar betalen we – worden we vriendelijk geholpen en hebben we weer gas om op te koken voor de rest van onze trip.
We zetten onze trip voort in Mozambique waar we van Noord naar Zuid doorheen rijden.
