In 2009 reizen we vier maanden met een klein 2WD busje rond door Zuidelijk Afrika. Met de klok mee trekken we door Zuid-Afrika, Namibië, Botswana, Zambia, Malawi en Mozambique. Dan terug naar Zuid-Afrika, Botswana en weer Zuid-Afrika. Door Namibië reizen we van Noord naar Zuid via de beroemde Namib-woestijn. Lees mee in onze dagboekaantekeningen van toen.
10 maart 2009 – Inmiddels zijn we redelijk gewend geraakt om rondom zonsopgang op te staan (zo tussen 6 en 7). Voor game drives, omdat je dan meer kans hebt op dieren. Voor rij-dagen, omdat de afstanden hier gigantisch zijn. We hebben al ruim 3500 km op de teller en zijn we in Windhoek (Namibie) voor onze eerste onderhoudsbeurt (zowel voor de auto als voor onszelf).
Na het zoeken naar leeuwen in Kgalagadi zijn we horizontaal op de kaart van rechts naar links de Kalahari en de Namib woestijnen doorgetrokken om te genieten van een bijna lege camping aan de Atlantische Oceaan, in Lüderitz.
Hoewel voor de NWR-gerunde campings wordt aangeraden te reserveren, is het geen enkel probleem om aan te komen waaien. Letterlijk, want het stormde zowat toen we aankwamen. Dit is vrij normaal voor Lüderitz en zeker voor de camping op Shark Island, direct aan zee.
Hier zijn we een paar dagen gebleven om even bij te komen, wasje doen, even internetten, een supermarkt opzoeken…Lüderitz is een heel rustig plaatsje en je waant je aan het eind van de wereld op de camping. Het heeft een ruige kust, Duitse huizen en het binnenland is pure woestijn. De enige weg naar Luderitz wordt soms half afgesloten door zandduinen die over de weg heen waaien.
Bij Aus linksaf (even tanken, want dat doen we bijna elke keer dat we in de buurt van een bezinestation zijn, dus zo ongeveer elke 100-200 kilometer…), maar niet voordat we even Schwarzwalder Kirschtorte in het “Bahnhof Hotel” hebben gegeten. In Lüderitz hadden we gehoord dat er nogal veel regen en overstromingen waren in het noorden, maar we gaan er dan toch nog vanuit dat we daar midden in de woestijn geen last van zullen hebben.
Vanaf Helmeringshausen wordt de weg steeds slechter met grote plassen waar we doorheen moeten rijden (enkel- tot kniediep). Dat was alleen nog niks vergeleken met de Tsauchab-rivier vlak voor Sesriem waar we dus echt niet doorheen kunnen. En zelfs 4x4s op het randje.
Dus wat doe je dan…300 km (!) omrijden over slechte wegen met twijfelachtig resultaat. Of kamp opslaan en wachten tot de rivier hopelijk gedaald is over een uurtje, twee uurtjes of de volgende morgen….het laatste dus. Samen met een Engels stel met een nog lagere auto zitten we slechte rode wijn zitten drinken op een prachtige plek en luisteren naar huilende jakhalzen in de verte.
We gaan er eigenlijk al vanuit dat we gewoon terug moeten en niet meer naar Sesriem en Sossuvlei zouden kunnen. En daar lijkt het in de ochtendschemering met wakker worden ook nog op. Maar wanneer het echt licht wordt en we even met de voetjes in de rivier kunnen staan, blijkt het nog maar enkeldiep te zijn en is de stroming een stuk minder geworden. Dus op hoop van zegen erdoor en om 8.00 rijden we het park binnen. We gaa onderweg naar de beroemde rode zandduinen, bewoond door grappige zwarte en zwartwit gespikkelde zandsurfende torretjes.
Binnen het park blijkt de weg geasfalteerd tot aan de two-wheel-drive-car parkeerplaats (tsja, maar een rivier over een gravelweg vlak buiten het park is niet oversteekbaar bij extreme regen…). Hier vandaan rijden we met een serieuze 4×4 safari shuttle voor 110 namibische dollars p.p. naar Sossusvlei.
De regen is zo uitzonderlijk dat het 9 jaar geleden was dat er zoveel water stond dat vrijwel de gehele route naar Sossusvlei dwars door de rivierbedding afgelegd moest worden. De dag voor onze komst had het water zelfs de Sossusvlei zelf bereikt (dus toen wij voor de rivier stonden te wachten)!
Om de Sossusvlei goed te bekijken klimmen we een duin op (best heftig omdat het al bijna middaguur en behoorlijk heet was) voor een fantastisch uitzicht. Terug op de camping hebben we nog een nachtje in Sesriem (helaas vieze WCs, maar wel een prive-oprijlaan voor ons campingplekje…). De volgende ochtend gaan we weer vroeg onderweg richting Windhoek voor onze onderhoudsbeurt.
Na Solitaire (waar we een kleine detour van 20 km moesten doen vanwege een andere geblokkeerde rivier), de C24 met de Remshoogte pas met 20-30 km/h genomen (via Lepel, zulke leuke plaatsnamen hier), prachtig, maar heftig vanwege de vele beschadigingen van de weg. Opeens werd het ‘druk’ op de weg in de buurt van Rehoboth en even later draaiden we weer asfalt op voor het laatste stuk naar Windhoek.
In Windhoek aankomen is een complete cultuurshock na de bush en verlatenheid van ons plekje in Lüderitz. Mensen, muren, communicatie, herrie. Wel ook winkels en nutella en informatie over de wegen rondom van andere reizigers. We zitten in Chameleon Backpackers: een nachtje kamperen op de parkeerplaats en twee nachtjes in ‘Kudu’, onze kingsize kamer. Het is de bedoeling om morgen weer op pad te gaan.
Eigenlijk zou de camper vanmiddag alweer klaar zijn, maar het zoeken is nog even naar een luchtfilter voor de auto (het is een automaat en dat is niet de standaard hier), maar daar hebben we verder zelf geen omkijken naar, geregeld door Wicked met de garage en Jackie van Chameleon. Dus nu is het fingers crossed dat we morgen ook echt weer op pad kunnen.
