Na drie weken in Belize in een andere wereld te hebben geleefd, zitten we terug in Guatemala ineens weer stevig op het backpacker-trail van Midden-Amerika. We reizen via Rio Dulce naar Antigua en Lake Atitlan. Het worden een paar weken waarin we toch nog iets meer wildleven gaan zien dan we verwachtten (of hoopten). Lees nu ons zevende reisverslag uit Midden-Amerika over Guatemala.
Waar we zeker geen tarantula’s hadden verwacht was in Flores, Guatemala. We zijn hier terug en zitten nu op het eiland van Flores zelf. Het is vanaf hier net wat handiger om om 6 uur ’s ochtends de shuttlebus naar Rio Dulce te pakken.
We hebben hier een mooi hotelletje gevonden met uitzicht op het water. En gaan eindelijk weer eens even naar een grote supermarkt om snack- en shampoo-voorraden aan te vullen. We eten op onze vaste plek, het dakterras van Restaurant Maracuya met uitzicht op het meer met bootjes.
We dachten fijn in een stadje te zijn en dus geen last te hebben van creepy crawlers. Maar Alette’s spider sense gaat aan, en we zien midden op straat een tarantula lopen. Huh? Waar komt die nou vandaan… er zit een gat in de stoep. De jungle is toch nog dichtbij hier! De volgende dag nemen we de bus naar Rio Dulce waar we met de boot worden opgepikt en over het water naar Hotelito Perdido varen.
Hotelito Perdido is een begrip in Guatemala; of in ieder geval onder Nederlandse backpackers in Guatemala. Als je een kamer wilt in het hoogseizoen doe je er goed aan een paar weken van tevoren te reserveren. Een dorm-bed is iets makkelijker. We hebben dus een maand van tevoren gereserveerd, en eigenlijk vinden we dat dan ook weer niet zo fijn. Zo zijn we niet meer flexibel onderweg terwijl we de hele tijd van plan veranderen.
Dit hostel ligt aan het water van Rio Dulce en je moet er met de boot heen vanuit het dorp Rio Dulce of vanuit Livingston aan de kust. Hotelito Perdido wordt hoog aangeprezen in Nederlandse blogs. En we zitten er dus ook opeens met 15 andere Nederlanders en een stuk of vijf gasten uit andere landen. Oh jee. Het zijn voor het grootste deel zeer jonge backpackers. En de gesprekken gaan over jongens en zoenen. Waar zijn we nou weer beland? Zijn we op groepsreis?
Er is een reden dat we niet veel in hostels terecht zijn gekomen deze reis. Tip: als je veel Nederlanders wilt tegen komen op je reis door Midden-Amerika ga dan vooral naar hostels of andere accommodaties die door Nederlanders worden aangeraden 😉 Want op de een of andere manier zijn er in Guatemala en de rest van Midden-Amerika erg veel Nederlandse backpackers terwijl we maar zo’n klein landje zijn.
Goed koken kunnen ze hier wel. Het is hier eten wat de pot schaft, altijd vegetarisch. Er is zelfs zelfgemaakte chocolade als toetje. Overdag zwemmen we hier vanaf de steiger in de rivier en dobberen een hele middag op luchtbanden in het water. Witte reigers staren ons aan vanuit de bomen. Kajakken kan je hier ook. Het is een prachtige plek en wij doen het lekker rustig aan.
We hebben bij Hotelito Perdido een eigen bungalow met een terras, twee hangmatten en een stoel. Rondom overal krabbetjes en af en toe een schildpadje of een langs zoemende kolibrie. Onze bungalow heeft een dak van riet en is open aan de zijkanten. Eigenlijk is Alette beestjestechnisch tegen. Gelukkig hebben we een muskietennet.
Muren en dichte plafonds hebben toch echt wel de voorkeur zodat we, theoretisch in ieder geval, alle beestjes buiten kunnen houden. Gelukkig ging het in onze bungalow grotendeels goed. Bij de buren echter hoorden wij opeens gegil. Er zat een enorme zwarte tarantula (vogelspin) aan de binnenkant van hun mooie rieten dak. Gelukkig was Tim, de eigenaar, nog wakker om de spin te vangen. De tarantula werd in het restaurant tot onze spijt nog wel even geshowd aan iedereen.
In het dorp Rio Dulce moeten we even wachten op de Litegua-bus, want echt lekker sluit de boot niet aan helaas. Het is nogal druk aan de hoofdstraat met zwaar vrachtverkeer, bussen en een geluidsinstallatie van een broodjesverkoper op het volume van een popconcert.
We kopen nog even broodjes voor in de bus, denken we. Maar helaas zijn ze nogal op de ‘veiligheid’ en bij het instappen confisqueren ze onze verse broodjes. Je mag niet eten in de bus vanwege corona… De rit duurt 6 uur. Wel wordt er nog een tussenstop gemaakt bij een matig wegrestaurant waar we voor de dubbele prijs dezelfde broodjes weer kopen.
Na een tussenstop in Guatemala-Stad gaan we terug naar Antigua. Helaas worden we hier ziek… na een verblijf in een van de weinige hostels op onze reis, typisch hè … We doen toch maar even een testje. Gelukkig is het geen corona. We hebben wel een briljant uitzicht op de Agua-vulkaan vanuit ons knus en oubollig Duitse appartementje.
Sinds Belize zijn we eigenlijk bijna helemaal overgeschakeld op appartementen en AirBnBs omdat zelf koken toch erg goed bevalt. Elke keer op zoek gaan naar eten waar Alette geen buikpijn van krijgt is toch lastig (thuis volgt Alette een speciaal dieet voor haar PDS, prikkelbare darm syndroom). Wel genieten we nog even van de échte Japanner in Antigua, Kabuki en bij het populaire, veganistische restaurant Once Once. Het is niet dat we nooit meer uit eten gaan 😉
We gaan terug naar Lake Atitlan. Na eerder in San Pedro La Laguna onze basis te hebben gehad, landen we nu eerst in Panajachel. Hier komen vanuit Antigua was nog best een tour omdat het blijkt dat ons online gekochte shuttlebuskaartje niet is “doorgekomen” en ze dus niet komen opdagen om 12u. De enige optie is te wachten op het busje van 16u.
Zo komen we toch echt in het donker pas aan, iets wat we eigenlijk altijd proberen te voorkomen. Normaal proberen we altijd een vroege bus te nemen, maar deze keer dachten we, ach relaxed, eentje later te nemen. Er was tot deze laatste maand van onze reis eigenlijk nog niks mis gegaan met het vervoer en we dachten, het kan wel.
Vanuit Panajachel gaan we naar de markt in Chichicastenango (vaak afgekort tot Chichi) waar we komen met drie verschillende bussen: twee ‘chicken buses’ en een colectivo. Dat gaat eigenlijk heel soepel. De bussen sluiten goed op elkaar aan. Het duurt ongeveer een uur en veertig minuten. De busmensen helpen je van bus naar bus: als er op zondag gringo’s in de bus zitten weten ze precies waar die heen gaan. De markt van Chichicastenango is een belevenis.
Honderden Maya’s verzamelen zich hier voor de markt. Vaak dragen ze ook traditionele klederdracht, vooral de vrouwen. Mooi om te zien. We slaan wat souvenirs in, vooral de gewoven kleden vinden wij geweldig! Rondom de markt zijn er ook kerken die zich klaar maken voor Pasen.
Terug aan het meer pakken we een volgende dag een bootje naar San Juan La Laguna. Dit is een kleurrijk mini-dorpje met wevers waar we wederom sjaal en kussenslopen kopen. Zulke mooie spullen hier! Wel stevige onderhandelaars die dorpelingen 😉
Je kan hier ook naar een uitzichtspunt lopen voor uitzicht over het meer. Maar als wij er zijn, hangt er zware bewolking over de vulkanen. We gaan voor lunch naar een simpel, maar bijzonder cafeetje, Alma de Colores, verborgen achter in het dorp, dat ook een sociaal project is en mensen opleidt.
Voor Jeroen’s verjaardag verhuizen we naar Santa Cruz en vieren we het met een luxe huisje met uitzicht op het meer en een jacuzzi. Het dorpje Santa Cruz ligt afgelegen bovenop de berg. Wij zitten met een eigen aanlegsteiger direct aan het meer.
Naar boven kan je een tuktuk nemen of een stevige, steile wandeling doen. We kiezen voor de tuktuk als we gaan lunchen bij CECAP’s Cafe Sabor Cruceño. Ook dit is een opleidingscentrum. En het eten en de service is goed. Tot onze verbazing zitten zelfs hier digital nomads te videobellen en te werken op de wifi.
Als we op de laatste dag onze tas inpakken schrikt Jeroen zich een ongeluk. Onder een stapeltje kleren heeft een schorpioen z’n intrek genomen. Echt zo eentje met z’n staart omhoog. Eerder op de dag had Jeroen al een mini-schorpioen uit ons huisje verwijderd, maar dit exemplaar is toch echt 10cm groot en klaar om te steken.
We proberen eerst nog iemand te pakken te krijgen om ons te helpen (dit zijn wij toch echt niet gewend). Maar op dit luxe plekje is na 8 uur ’s avonds niemand meer aanwezig… Koelbloedige Alette pakt een bezem en we vinden nog een pannetje. Zo sturen we de schorpioen samen de tuin in.
Na een zeer onrustige nacht gaan we terug naar Guatemala-Stad om onze vlucht naar Mexico te pakken. Wat zijn we toe aan echt grote stad!
Lees ook onze andere reisverslagen uit Midden-Amerika!
* Dit artikel bevat affiliate links. Als jij iets via deze link boekt of koopt, verdienen wij hier een kleine commissie op zonder dat het jou iets kost.
2 gedachten over “Reisverslag Midden-Amerika #7 – Terug in Guatemala | The Book of Wandering”
Reacties zijn gesloten.
Ah! Leuk om weer een verhaal van jullie te lezen!
Weer een kleurrijk verhaal vol mooie, enge en zonder meer bijzondere belevenissen.