In 2004 reizen we in 102 dagen van Buenos Aires, Argentië, naar Caracas, Venezuela. Daartussenin ligt Brazilië, een enorm land met een ellenlange kust, uitgestrekte binnenlanden en natuurlijk het Amazone-regenwoud. Aan het eind van onze eerste reismaand nemen we een week in Rio de Janeiro. Wat zijn we dan nog naïef! Maar toch leuk om te delen, zoals we het toen beleefden. Om dit blog te schrijven bladeren we terug in de aantekeningen uit ons reisdagboek, kijken we foto’s terug die we namen met ons eerste digitale fototoestel ooit. En diepten we oude e-mails op die we naar huis stuurden vanuit Internetcafés.
Zo nemen we je in dit blog mee naar hoe het was om in Rio de Janeiro te zijn vóór smart phones, SEO-en van je blog en toen ‘backpacken’ nog echt betekende dat je met je rugzak op in een nieuwe stad een hotel ging zoeken. Terugkijkend zouden we graag weer teruggaan met een goede camera!
10 mei 2004 – Clichés
Rioooooo, Rio de Janeiro. Heerlijk hier, niet te heet, niet te koud, precies goed. Hier vinden ze het natuurlijk koud…het is 31 graden in de zon. We zitten hier nou vier dagen en door de heerlijke strandwind zijn we gister natuurlijk keihard verbrand terwijl we zaten te kijken naar de fantastische golven aan het strand van Ipanema: echt gigantisch zijn ze hier. We gaan een beetje van strand naar strand en natuurlijk de eerste dag op Copacabana doorgebracht met samba om ons heen, kokosnoten in de hand met een rietje erin. Gewoon eten komt er alleen niet echt van, we kunnen niet echt een plek met goedkoop eten vinden om even te zitten. Voeten doen pijn van geslenter door de straten.
Overal is er muziek om ons heen. ‘s Avonds in de buurt van ons hotel komen van die VW busjes aanrijden, klappen de zijkant open en muziek, eten en drinken vind z’n plek op de hoek van een straat, waar mensen vervolgens dansen en lachen en nog veel meer. Op straat danst-vecht een capoeira-groep bij het getokkel op berimbau’s in het licht van lantaarnpalen.
We slapen in Hotel Riazor in Catete, een budget hotel in een ooit indrukwekkend pand met hoge plafonds, brede gangen en hoge houten deuren bij de ingang. Het is een beetje een rommelig buurtje. Net genoeg winkeltjes en levendigheid, maar wel goede verbindingen. De bussen naar het centrum rijden langs de botanische tuin of langs het Lagoa Rodrigo de Freitas. Dat laatste is echt wel heel mooi met uitzicht over de stad! Het is ook maar een kwartiertje lopen naar Praia do Flamengo. Tussen de oude buurt van Catete en het strand ligt een brede weg en een strook met speelplaatsen en sportvelden. Langs de hele kust ongeveer lopen hier ook fietspaden en wandelpaden die (zeker in het weekend) fanatiek gebruikt worden door de jog-fanaten die de Brazilianen hier zijn. Overal zie je wel de Pão de Açúcar, de beroemde berg met het Jezus-beeld. We lopen al uit te checken hoe duur een appartementje hier is…..het is gewoon zo goed hier!
Rio is gewoon heel erg cool…. ondertussen lezen we alleen wel in de kranten (ja ja, we proberen het Portugees onder de knie te krijgen, lezen gaat wel, maar t is bijna onverstaanbaar en onuitspreekbaar voor ons) dat in de favela’s rondom een (drugs)oorlog aan de gang is. Het is daarbij zover gekomen dat vanaf vandaag het leger de politie gaat ondersteunen. Twee op de drie ‘cariocas’, inwoners van Rio de Janeiro, is t daar ook mee eens volgens de krant. Best heftig dus. We zijn er nog niet uit of de knallen die we gister hoorden vuurwerk of schoten waren. Laten we het maar op vuurwerk houden.
11 mei 2004 – Over eten enzo
Je hebt hier een systeem dat heet ‘por kilo-restaurant´, waar je per 100g voor je eten betaalt dat je op een buffet opschept. Dit betekent dat je de heerlijkste dingen op je bord kunt laden en allemaal exotische dingen kan uitproberen. Bovendien staan de namen er vaak bij zodat je dat later op een menukaart ook weer kan terugvinden. Zo kan je je hele bord volladen met carpaccio als je dat zou willen voor dezelfde kiloprijs als sla.
Zo krijgen we tenminste ook nog wat groente binnen en zo dus vitamientjes in plaats van alleen rijst met bonen … hopen dat ze verderop in het binnenland dit ook nog hebben! We ontbijten elke dag met twee stuks fruit in het hotel (papaya, banana, watermeloen, dat soort dingen), bovendien kan je hier natuurlijk overal voor weinig veel ‘suco’ (vruchtensap) krijgen en als je dan in een gewoon restaurant iets gaat eten zijn de menu’s ingericht op twee personen, dus over het algemeen bestel je een gerecht met zijn tweeën (en dus relatief goedkoop!) de eerste keer dachten we dus dat het ontzettend duur was, maar we zaten in een gewone wijk en het restaurant zat bomvol middenklasse mensen (niet zoals in Copacabana of Ipanema met zwaar rijke types en toeristen) dus met z’n tweeën een gerecht. Heerlijk gegeten!
Gisteren zijn we naar de Jardin Botanico geweest (Jeroen was te erg verbrand om meteen weer op het strand te gaan liggen) de tuin ligt tegen een nationaal park aan met Mata Atlantica (tropisch kustbos). Heel cool. Veel vogels ook, o.a. ‘ons’ reigertje bij de lelie/lotus/mega-drijvende bladeren. Wel anders dan de amazone met veel meer palmbomen. Jeroen had natuurlijk weer een vaag paadje gevonden waar hij in wilde en Alette ervan overtuigde dat dat echt een normaal voor toeristen bestemd paadje was. Wat het natuurlijk niet was! Het blijft tropisch bos met enge beesten, en op gympies en een rok aan vond Alette dat toch minder…
Na een tijdje lopen ziet Alette een holletje in de grond bij de voet van een boom. Eerst dacht ze nog op zijn Nederlands: ‘Leuk een holletje’. Maar in precies dat soort holletjes wonen ook gigantische tarantulas! Dus snel voorbij het holletje. Al snel daarna was er ook geen pad meer dus weer snel naar het gewone pad teruggelopen. Waar we een groep Franse bustoeristen wilden ontwijken die geïntrigeerd naar boven aan het kijken waren, ze bleken naar aapjes te kijken! Een grote groep apen was van boom naar boom aan het springen, zo hebben we de rest van de middag doorgebracht met het kijken naar aapjes! Niet verkeerd, toch?
Zometeen weer naar het strand, het is ook vandaag 31 graden.
12 mei 2004 – Aankomen in onze reis
Vandaag pakken we voor het eerst de stadsbussen die de lengte van de kust rijden over de doorgaande busbaan. Heen naar Leblon (het laatste strand aan het centrum vast, achter Ipanema) en weer terug naar Catete. We beginnen al te snappen hoe het hier werkt. Geen stress van gehad, prima opgelost. Al nemen we nog niet graag waardevolle spullen mee. Veel verhalen over overvallen in bussen. Maar het is een heel modern bussysteem eigenlijk! Leblon is echt een luxe-buurt met allemaal jongeren met een mobieltje (‘ambulante’) in hun hand. Op het strand laten mensen ook gewoon hun spullen liggen als ze even gaan zwemmen. Wij zwemmen toch maar even omstebeurt.
Eigenlijk voor het eerst een strak blauwe lucht, nog niet veel gehad. Een grote groep fregatvogels vliegt boven het strand. Dat is wel wat anders dan meeuwen! Nu verbrand Alette echt té erg. Eindelijk vinden we na een paar weken reizen nu rust. We zijn nu aangekomen in onze reis. Dat heeft wel even drie weken geduurd dus. Na de stranden van afgelopen dagen nemen we nu even tijd voor onszelf. Jeroen lees ‘De Idioot’ en we plannen onze route. We zijn wel heel erg bezig met wat er nog voor ons ligt: de Pantanal, de route naar Manaus.
Vandaag hebben we bij een pizzeriaatje (Itahy) gegeten om een uur of half 5. Relaxed dat we hier op alle tijden kunnen eten. We hebben helemaal geen dagritme. Tot 10.40u ontbijt in het hotel, tot 11.30 buiten het hotel. Van half twaalf tot half vier kunnen we overal lunchen, van half vier tot acht zijn er allemaal tussendoortjes te krijgen. En vanaf 8 uur ’s avonds, als het wat koeler wordt … avondeten. En vanaf half elf in de ochtend zijn de menu’s eigenlijk allemaal hetzelfde.
In het parkje Praça Nossa Senhora de Paz (“de todos nos”) paradeert bewaking tussen de ingangen en verzamelen zich een 10- of 20-tal nannies of dienst’meisjes’ (empregadas) zich met kinderwagens. Het is de enige buurt waar we kinderwagens zien, zelfs een Bugaboo geïmporteerd uit Nederland. We voelen ons een beetje misplaatst dus nemen maar geen foto. Als we er op gaan letten, zien we opeens overal ‘empregadas’ in de Zona Sul (Ipanema, Leblon, rondom de botanische tuin). Ze laten honden uit of kinderen, of lopen met boodschappen, vaak in een soort van uniform. Het voelt voor ons wat bizar, maar ze zien er vaak gezonder uit dan de mensen die we ook in de bussen naar de armere buitenwijken en favela’s zien. Dat zijn de minibusjes met een groene band op de zijkant.
13 mei 2004 – Laatste dag in Rio de Janeiro
We zijn de dag begonnen in het Parque do Catete, achter het museum tegenover het hotel. We zijn hier een paar keer teruggekomen voor een kop koffie. Het is vol met moeders, kleine kinderen en oudjes. Heerlijk rustig, weg van de drukke stad. Momentje geluksgevoel. Het blijkt dat het park voor veel mensen vaste prik is, zoals de wandelaarster met het konijnenshirt, mager en gebrild, rondjes lopend. Een rondje duurt een halve kop koffie.
Gisteravond nog lang voor het hotel gezeten, kijkend naar capoeira door de Angola Groep Rio. Opeens werden door de capoeiristas twee mannen van middelbare leeftijd in werkkleding de groep in getrokken. Ze speelden erg goed ook! Het plan is om vandaag het CAU (Centro Architectura + Urbanismo) te zoeken, maar met een enkel bordje lukt dat niet. We ploffen neer in Botofago Shopping, maar hebben eigenlijk geen zin om te eten als lunchtijd aanbreekt en de roltrappen naar het food court volstromen. We voelen ons niet helemaal top, wat buikpijn, zonnestekig. Gisteren nog op Praia do Leme liggen zonnen met buikpijn, maar dat was dus echt iets te veel van het goede. Morgen vertrekken we richting Belo Horizonte. We hebben kaartjes gekocht bij de Rodoviaria (het busstation), met de bus vanaf Botofago door een tunnel, maar de bus stopt niet op tijd dus moeten we teruglopen over de snelweg… In het internetcafé op het busstation lees ik een mailtje dat ik een baan heb als ik terugkom van deze reis. Raar om dat nu al te weten! Het is tijd om door te reizen.
